Volkoren festival Middelburg

4 juli 2016

Op een gewone repetitie avond gingen we een nieuw lied instuderen. Het lied is gecomponeerd door Eriks Esenvalds, toen Riga in 2014 culturele hoofdstad was van Europa. En wat ik heel mooi vond is dat de tekst van Rabindranath Tagore is, die zoveel mooie woorden heeft geschreven. Gunita vroeg of Henk, Hans en ik het begin konden zingen: graag! Zo'n mooie tekst wil ik best zingen: Like a faithful star in the dark night, over your road....

De dagen voor het festival was het koud, nat en zelfs mistig! Maar toen ik zaterdag wakker werd zag het er al uit alsof het een prachtige dag ging worden. Ik was even vergeten dat....

We liepen naar het centrum van het prachtige Middelburg. In de Nieuwe kerk opende rond twaalf uur een Pools studentenkoor:  Con Fuoco. Wat zongen die prachtig! Mijn dag begon uitstekend. In de zon wandelde ik op mijn gemak naar het Abdijplein. En daar kwam ik de eerste medeleden van mijn koor tegen: 'Succes Wen!', ' Zet m op!', ' Het lukt best! '. Oeps! Ik was even vergeten dat mijn debuut vandaag was... Trillend als een rietje stond ik op het podium en hoopte dat het plein leeg zou blijven zodat niemand zou horen hoe erg ik niet kan zingen... maar nee... het plein liep aardig vol. Veel mensen uit Roosendaal, mijn ouders, mijn vriendje.. slik!

Maar toen Gunita na het inleidende praatje de leiding nam, besefte ik weer wat het is als je zingt in een koor wat geleid wordt door een professionele, gepassioneerde dirigente met een berg aan culturele, muzikale ervaring. Met een beweging van haar armen had ze ons in de : zing-zo-mooi-als-je-kunt-stand' en deden we allemaal net alsof we al waren ingezongen en schalden we Jubilate en Doodubda over het plein. En de mensen klapten hun handen blauw, en Gunita schokschouderde: 'Dat was pas Inzingen he! We gaan nu pas beginnen! '. En wij waren klaar om te laten horen hoe hard we geoefend hadden en dat we NOG mooier konden dan dat. We zongen Insalata Intaliana als nooit te voren! Alle moeilijke ritmes gingen perfect, we misten geen inzet en belangrijker: niemand was te vroeg!  Tiritomba klonk heel Italiaans in het zonnetje en Die launische Forelle zwom heerlijk in zijn beekje. Gunita was op stoom en gaf zo mooi alles aan alsof ze danste voor ons. Nadia speelde de sterren van de hemel  en alles ging prima.

Gunita nam en het woord en vertelde het publiek dat er nu een première kwam en dat dat spannend was voor ons. Wij wisten wel hoe spannend, want I want to sing is een ritmisch lastig lied, en ook technisch moet je goed opletten dat je de loopjes mooi 'prikt' en niet laat glijden. Ineens sloeg de spanning weer heel erg toe in mijn knieën. Maar het ging goed! Ik had zelfs echt plezier tijdens het zingen. Ik kreeg een beetje vertrouwen dat het laatste nummer ook goed zou gaan, nou ja, een beetje vertrouwen, ik kon namelijk helemaal in mijn eentje dit schitterende optreden verpesten, en dat is best een last op je schouders.

We bliezen allemaal goed uit, probeerden rustig te worden en Nadia zette de prachtige intro melodie in. Henk zette perfect op tijd in, op precies de goede noot, en hoewel je hoorde dat hij ook stikte van de zenuwen zong hij een prachtig zoet eerste regeltje: This song of mine, will wind its music around you like the fond arms of love.... Hans pakte het heel mooi op en ik kon gelukkig zo invallen. Ik bibberde enorm, maar er was geluid! En niet eens supervals! Yoehoe! Het is een mooi maar moeilijk lied, maar we sloegen ons er niet slecht doorheen geloof ik, maar dat is lastig te bepalen voor mij, omdat mijn ergste stuk nog kwam. Na een knallende finale, toen iedereen applaudisseerde, moest ik nog een hoog en zoet lijntje inzetten... en ook dat ging niet slecht. Pfew! Dat had ik achter de rug!  Het publiek vond het zo mooi dat ze vroegen om een toegift, en als superprof wist Gunita gelijk dat You raise me up een mooi slotstuk was van dit concertje. Als alle spanning eraf is, en mensen vragen om meer is het toch heel anders zingen, dus dit was fijn zingen en heel mooi.

We liepen naar de Petrus en Pauluskerk. Een heel mooi katholiek kerkje in het protestantse Middelburg. Een prachtig altaar waarop wij plaats mochten nemen. De kerk was heel vol, en doodstil. Ondanks dat Gunita had gewaarschuwd: de akoestiek is wiebelig, heel goed naar elkaar luisteren, vond ik het fijn zingen in de kerk. Misschien wel omdat ik tegen de piano aanstond en ik weet dat Nadia als perfect speelt, dat geeft enorm veel steun.  We begonnen weer met Jubilate, heerlijk! Daarna the Lord bless you and keep you van John Rutter, ik vond het heel mooi klinken, en de mensen denk ik ook , ze klapten heel hard. Daarna nog een keer you raise me up. Na afloop kwam een mevrouw vertellen dat ze bijna moest huilen en dat ze niet naar haar man durfde te kijken omdat ze bang was dat ze allebei hardop zouden snikken.  Het Ave Maria van Nyberg is ongeveer ons 'lijflied'  hoewel dat een beetje raar klinkt voor zo'n mooi stuk muziek, maar het hele koor zingt dat met hart en ziel en dat is te voelen. De kerk was muisstil en ik weet zeker dat iedereen het prachtig vond.  Toen zongen we voor het eerst in een paar jaar Adiemus weer. Ik moest heel erg mijn best doen om in de juiste stemming en het juiste ritme te komen, die moeten we nog maar een paar keer doen zodat hij weer goed in mijn 'systeem ' zit.

We zongen onze première nummers I want to sing en My song nog een keer, en weer ging het best goed. Kortom: volgens mij hebben we onszelf goed gepresenteerd op Volkoren. Fijn dat we er weer bij mochten zijn.

Heel mijn leven heb ik er al een hekel aan om 'ergens bij te horen'. Maar blijkbaar wordt ik ouder en wijzer of zo. Toen iedereen na afloop na me toekwam en me feliciteerde en iets liefs zei voelde ik me ineens zo heel erg lid van dit koor, en ik vond het heel fijn! Dus toen ik de rest van de middag door Middelburg liep, tussen groepen mensen met roze sjaals, rood-zwarte outfits, peticoats, oranje-paarse tenues, en ik zat een wit-blauwe combinatie met een bekend gezicht sloeg steeds mijn hart een beetje over: Die ken ik! Eentje van ons! Hallo!

Wendy van der Bilt