Roosendaals Treffen 27 september 2015

Roosendaals Treffen, zondag 27 september 2015
De hele week was het koud en nat weer, ik kan niet zeggen dat ik me erg verheugde op het Roosendaals treffen toen ik zaterdag middag mijn map klaar maakte en mijn tas inpakte. Ik had echt geen zin om op een open podium te staan in mijn witte leggings en blauwe shirtje.
En toen ik 's ochtends beneden kwam en ontdekte dat de kat mijn ingepakte tas als kattebak had gebruikt.... was mijn stemming al helemaal niet echt geweldig te noemen.
Gelukkig was het ontzettend mooi weer! Echt heel mooi! Ik heb halverwege mijn fietstochtje naar het centrum mijn dikke vest uitgedaan. Ik haakte mijn fiets goed vast aan de nietjes bij het Tongerlohuis en werd al begroet door een paar heel vrolijke mensen. Het tochtje naar de Sint Jan was gewoon supergezellig; overal vrolijke standjes met vrolijke mensen die hun club of vereniging aanprezen en met iedereen een praatje maakten, ballonnen of stickers uitdeelden. Het was bijna jammer dat het eerste optreden IN de Sint Jan was. De Sint Jan is mooi, maar best donker, en sinds het als feesttent wordt gebruikt ruikt het het hele jaar door naar carnaval.
De zaal stroomde langzaam vol met de meer dan vijftig leden van Vox Jubilans, allemaal mooi aangekleed in wit en blauw.
Het is een hele prestatie van Gunita dat ze ons altijd weer allemaal op een podium opgesteld krijgt en dan ook nog min of meer zo dat iedereen haar kan zien.
We konden niet inzingen, Gunita kwam best laat aan, we keken in een donker gat, alles zo bij elkaar zorgde ervoor dat sommige van ons een beetje angstig begonnen te zingen. En grappig genoeg zijn er dan ook altijd mensen die dat willen compenseren en super enthousiast iets te hard en iets te snel gaan zingen. Gunita werkte keihard om de ietwat angstige helft enthousiast te krijgen, en de iets te enthousiaste helft weer iets in het gareel te krijgen, en te oordelen naar de reacties van het publiek is dat heel goed gelukt. De kerk stond behoorlijk vol met fans en ik hoorde van iedereen dat het erg mooi was.
We zongen Die Nacht, het was de dag van een bijzondere volle maan (een bloedmaan) en dat zong gewoon door het lied heen. Daarna zongen we Insalata Italiana; een parodie op een Italiaanse opera van R. Genee. We mogen hier helemaal los gaan en theater maken.
Toen moesten we een aantal keer diep ademhalen en voeten op de grond, want an Irish blessing stond op het programma, een prachtig ingetogen stukje. Hierna mochten we Gunita trots maken en laten horen dat we een Letse dirigente hebben, we zongen Gerbies Saule en Put Vejini. Twee Letse volksliederen. Het eerste gaat over de zon die gaat trouwen en het is een stuk vol zonneschijn en paraderende koetsen vol vrolijke mensen met bloemen in het haar en mooie kleren aan. Put Vejini is een heel belangrijk lied in Letland. Het gaat over een jongen die in zijn boot op weg gaat om een meisje te halen, maar haar moeder zegt: je bent een dronkaard en een gokker, je krijgt mijn dochter niet. Hij krijgt een heel boos maar trots gevoel: op welke paarden heb ik gewed, en welke kroeg heb ik leeggedronken? Tijdens de Russische bezetting van Letland, vertolkte het lied het gevoel van de Letten en werd het een belangrijk volkslied. Toen was het tijd voor Die launige Forelle, een stuk van Franz Schoggl gebaseerd op het bekende Forelle lied van Franz Schubert. We zongen deze keer de 'Mozart' versie en de Italiaanse Tiritomba versie. We sloten af met het bekende thema van Eurovisie: Swing the Prelude.
We hadden een uurtje de tijd voor we weer op het buiten podium voor het stadskantoor verwacht werden, dus de wit-kobaltblauwe massa verspreidde zich over het Roosendaals treffen om kennissen te ontmoeten, even iets te eten en drinken en te genieten van het prachtige weer. Al weken was het niet zo heerlijk warm geweest, het leek wel weer zomer.
Wil en Gunita gingen het volgende podium even inspecteren en kwamen erachter dat het podium een soort opblaasbare tent was. Gunita had niet zo beste ervaringen met zo'n podium; die beginnen zichzelf namelijk op totaal onvoorspelbare momenten op te blazen. Ze gingen even naar de mijnheer van de techniek (die overigens later de microfoons ontzettend goed instelde) en hij verzekerde hun dat de blazers alleen tussen optredens door zouden activeren. (wat uiteraard niet zo bleek te zijn, waardoor we halverwege ons optreden twee keer moesten stoppen tot het geloei over was).
Op het buitenpodium stonden we te stralen in de zon. Buiten is altijd anders zingen, je hebt een boel publiek wat langsloopt en mensen die vrolijk door de muziek heen praten, en hoe harder het koor zingt, hoe harder zij praten, maar de sfeer is wel heel vrolijk en gezellig, en dat klonk door het optreden heen. Vooral tijdens de Insalata Italiana heb ik genoten van de solo's en vrolijkheid.
En dat was het weer voor dit jaar Roosendaals Treffen. Ik vind het een heel leuk evenement, en heel goed georganiseerd, ook de technische mensen bij de podia vond in erg goed. En heerlijk om samen te zingen.

Wendy van der Bilt